Nieregularny
Tryb
Przeżyć

O tym, ile biel może mieć odcieni, kandydat na ministranta miał prawo jeszcze nie wiedzieć.

Cóż wart jest ministrant bez swojej komży?

Było to wówczas, gdy należałem do jednoosobowej frakcji wywrotowców. Jako jedyny w gronie zamiast padać po przyjęciu Komunii na kolana, pokornie przytłoczony bezmiarem Chwały, pozostawałem w pozycji stojącej.

„Ministrant ma być ministrantem nie tylko przy ołtarzu, ale i poza kościołem” − grzmiała nam w duszach stara śpiewka formacyjna.

Już tylko największe święta i co ważniejsze msze okolicznościowe mogły w naszym kościele zaznać kadzidła. Mimo to jego dym przepajał rok liturgiczny

Jednym z najbardziej osobliwych sprzętów liturgicznych, jaki poznałem, było − używane tylko od wielkiego dzwonu − tzw. dżelozo.

Pomiędzy jedną a drugą czynnością przy ołtarzu swoje miejsce miała także Ewangelia.

Dobrym, serdecznym zwyczajem było składanie sobie życzeń po porannej rezurekcji. Zakrystię licznie nawiedzali wówczas rozpromienieni parafianie, zwłaszcza kobiety − znane z codziennych mszy, najmocniejsze głosy kościoła; te, które mogły konkurować i z organistą, za nic mając siłę mikrofonów.

Dziwne były msze poza obrębem kościoła. Tam, w środku, strzeliste gotyckie okna i grube filary podtrzymujące sklepienia naw mieliśmy tak oswojone, że zdawały się naszą izdebką. Raz pełną ludzi, innym razem echa, które wywoływał byle szmer, ale nieodmiennie małą i bliską. Cała uwaga podczas mszy, nawet jeśli rozproszona omyłką czy cichym wygłupem, zawsze miała przed sobą ołtarz. Dzięki temu nikt nie był zagubiony. Ani asysta z pierwszych szeregów liturgicznej służby, ani ci niewyspani czy rozmarzeni. A na wolnym powietrzu? Wiatr wiał, kędy chciał, i tak też było ze skupieniem. Niby odprawiała się normalna msza, ale jakby trochę inna.

Lata ministranckie pozwoliły mi na sferę kapłańską patrzeć z bliska, bez ciśnienia zbędnych roszczeń i projekcji.

Byłem ministrantem. Szereg lat.